|
تاريخ استقلال مالزي در سال 1511 ميلادي در پي تجارت ادويه از ملاكا پرتغالي ها به ملاكا حمله كردند و حكومت سلطنتي را سرنگون كردند و مالزي را استعمار كردند. با اين پيروزي پرتغالي ها كليساهاي كاتوليك را در قسمت هاي محلي كشور بنا نمودند. اما در سال 1641 هلنــد كنترل ملاكا را در دست گرفت. در پايان قرن 18 و به دنبال انقلاب صنعتـي در اروپا بريتانيا (انگلستان) وارد اين كشور شد و بخش هايي از اين كشور را تحت استعمار خود درآورد كه اين مناطق Straits Settlements ناميده شد و به طور زيركانه در اداره امور ايالت هاي مستقل پيشين وارد شد. منطقه شرقي مالزي، ساباح به عنوان مستعمره پادشاهی برنئوی شمالی كه تحت نظارت شركت Chartered و British North Borneo حکومت می کرد قرار گرفت و ايالت ساراواك به مدت 100 سال به عنوان قلمرو شخصی خانواده بروک که به آنها راجاهای سفید (پادشاه سفيد) مي گفتند در آمد. در سال 1941 ژاپني ها به كشور حمله كردند و به مدت سه سال اين كشور را تحت تسلط خود در آوردند و تا پس از بمباران شهرهاي ناكازاكي و هيروشيما بر اين كشور حكومت كردند. پايان جنگ جهاني دوم، آغاز تولد ملي گرايي كشور مالزي است. در 31 آگوست 1957 در ساعت 9 صبح،تونكو عبدالرحمان(اولين نخست وزير) استقلال ايالت هاي مالزي را اعلام كرد و در پي آن مالزي آزادي همراه با آرامش و صلح را بدست آورد. در سال 1963 مالزي، سنگاپور، ساباح و ساراواك با يكديگر متحد شدند و اتحاديه مالزي شكل گرفت (اما سنگاپور در 1965 از اين اتحاديه كناره گيري كرد).
ساختار سياسي در دولت مالزي مالزی یک کشور منتخب سلطنتی با حکومت پادشاهی مشروطه است. این کشور ظاهرا از سوی یک حاکم عالی یا (Yang di-Pertuan Agong) که معمولا از آن به عنوان شاه مالزی یاد می‌شود، اداره می‌گردد. او برای یک دوره پنجساله در میان نه سلطان موروثی ایالات مالایایی انتخاب می‌شود؛ چهار ایالت دیگر، اسما دارای فرماندارانی هستند که در امر این انتخاب شرکت نمی‌کنند. این موجب می‌شود که مالزی یک کشور دارای سیستم سلطنتی محسوب شود. نظام حکومتی در مالزی نسبتا الگوبرداری از نظام پارلمانی سیستم وست مینیستر، یا به عبارتی میراث حکومت استعمار بریتانیا است. اما در عمل، بیشتر قدرت در شاخه اجرايی دولت متمرکز می‌شود تا بخش مقننه آن، و قوه قضائیه در اثر حملات مداوم دولت در دوره مهاتیر محمد تضعیف شده است. از زمان کسب استقلال در سال ۱۹۵۷، مالزی توسط یک ائتلاف چند نژادی تحت عنوان ناسیونال باریسان (قبلا” یک اتحاد بوده) اداره شده است. مجلس مالزی شامل یک مجلس نمایندگان (Dewan Rakyat) یعنی “خانه ملت” و یک مجلس سنا یا (Dewan Negara) یعنی “خانه کشور” می‌باشد. مجلس ۲۱۹ عضوی نمایندگان از طریق هیئتهای تک عضوی موکلانی انتخاب می‌شوند که اعضای آن برای حداکثر یک دوره ۵ ساله برگزیده شده اند. قدرت قانونگذاری بین قانونگذاران فدرال و ایالتی تقسیم می‌شود. تمام ۷۰ سناتور آن برای مدت ۳ سال متصدی امور وکالت خود هستند که ۲۶نفر از آنها از سوی مجامع ایالتی، ۲ نفر به نمایندگی از منطقه فدرال کوآلالامپور، یعنی۱ نفر از حوزه‌های فدرال لابوان و پوتراجایا، و ۴۰ نفر باقی نیز توسط شاه منصوب می‌گردند. انتخابات پارلمانی مالزی دست کم یکبار در هر ۵ سال برگذار می‌شود، که آخرین انتخابات عمومی آن در مارس ۲۰۰9 برگزار شده است. سن رای دهندگان باید از ۲۱ به بالا باشد تا بتوانند برای اعضای مجلس نمایندگان و نیز بیشتر ایالات و نیز مجمع قضائی ایالتی رای بدهند. رای دادن اجباری نیست. قدرت اجرایی در اختیار کابینه مالزی (هیئت دولت) به ریاست نخست وزیر است؛ و قانون اساسی مالزی تاکید می‌کند که نخست وزیر باید عضو مجلس پایین دستی، پارلمان مالزی باشد که بنابر نظر حاکم عالی می‌تواند به گروه اکثریت در مجلس دستور دهد. کابینه از میان اعضای دو مجلس انتخاب می‌گردد و مسئول اداره آن مرجع نیز می‌باشد. دولتهای ایالتی تحت ریاست وزرای عالی (Menteri Besar در ایالات مالایایی یا Ketua Menteri در ایالاتی که حاکمان موروثی ندارند) از طریق مجامع ایالتی (Dewan Undangan Negeri) و با صلاحدید سلاطین و فرمانداران آنها برگزیده می‌شوند.
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
|
|||||||||||||||||||||||||||||||||||
